Stand Strong.

Het had geen zin om te vechten. De 100e baas zou nooit verslagen worden. Tegen de tijd dat ze alleen al in de buurt waren van de 30e baas, zou iedereen onderhands als gestorven zijn. Dat wist Hikari zeker. Ze was ervan overtuigd. En als Hikari ergens van overtuigd was, was het niet meer uit haar stomme kop te slaan. Soms kon ze heel eigenwijs zijn. Nee, niet soms. Altijd. Vrijwel altijd was ze eigenwijs en -ookal wist ze dat de ander gelijk had- zou ze nooit haar ongelijk toegeven. Dat was nou eenmaal het soort persoon wat Hikari was. Ze hield niet van andere mensen. Ze waren alleen goed om mee in discussie te raken. Dat was ook precies de reden waarom ze niet in een party of guild zat. Het was over het algemeen duidelijk dat je meer overlevingskans had wanneer je met meerdere ten strijde trok. Maar Hikari wist vrijwel zeker dat ze binnen de kortste keren bonje had met de hele groep. Ze hield niet van ruzie, en toch zorgde ze er elke keer weer voor. Alsof ze een monster was wat maar goed was voor één ding: Ruzie maken. In haar ogen was dat ook zo. Ondanks dat Hikari op het eerste gezicht één bonk zekerheid leek te zijn, had ze een groot minderwaardigsheid complex. Het meisje wat zich nergens van aan leek te trekken- Oke, dat klopte gewoon. Hikari trok zich ook echt nergens wat van aan, maar ze dacht wel min over zichzelf. Wat anderen over haar dachten mocht haar een zorg wezen, maar wat ze over zichzelf dacht was niet het beste wat je over jezelf kon denken. Een zucht verliet haar kleine mond. Ze was klein voor haar leeftijd, één meter en vijfenvijtig centimer. Ze leek op een 12 jarig meisje, iets waar Hikari het totaal niet mee eens was. Ze was volwassen voor haar leeftijd, vooral door de vroegere situatie thuis, en had dus voor haar gevoel langer moeten zijn zodat mensen niet als een klein kind over haar konden denken. Maar ze had een ziekte. De naam was ze allang weer vergeten, maar het was niet fijn. Ze was te klein geboren en zou waarschijnlijk niet veel langer worden dan de lengte die ze nu had. Ze kon er uren over na denken en over piekeren. Ze had er een hekel aan, al was dat wel heel lichtjes gezegd. Ze kon er niet tegen en hoopte dat de dokter het fout hadden gehad en ze toch nog een flink stuk langer zou worden.

Nog een zucht verliet haar poppige mondje toen ze langzaam voort slofte. Ze had geen zin om verder te trekken naar de volgende stad. Dan moest ze langs The Floors, en wie weet wat voor een rare gedachten ze daar van zou krijgen? Even haaldde ze een hand door haar blauwe haar wat in een lange vlecht op haar rug was gebonden. Ze schudde even met haar hoofd toen haar blik langzaam over het gebied liet gleiden. Er waren veel bloemen, iets te veel. Kwijt. Ze was de weg kwijt. Ze had er op kunnen wachten. Het was gewoon niet haar sterkste punt: De weg vinden. Nee, eerder haar zwakste, op haar betweterigheid na. Ja, die was toch echt wel vele malen erger dan haar richtingsgevoel. Nogmaals liet ze haar blauwe ogen over haar omgeving gleiden. Ze was echt de weg kwijt. Waarschijnlijk was ze ergens aan de rand van de stad, maar zelfs dat wist ze niet zeker. Ze had geluk, op een trap dichtbij zat een witharige jongen. Ze knipperde even, maar liep toen dichterbij. Ze wist niet hoe ze de weg moest vragen, Hikari kon gewoon niet goed omgaan met vreemden. Even moest ze slikken toen ze dichterbij kwam. Toen stak ze haar hand richting de jongen op in de hoop dat hij zou merken dat ze naar hem zwaaidde. 'Hé! Jij daar!' Ze keek vrijwel emotieloos zijn richting op en keek toen een enkele seconden om, alsof ze iets had horen naderen. 'Waar ben ik?' Als dat kind iets stoms zou doen, was Hikari vrijwel meteen weg. Ze hield niet van anderen en wilde andere mensen dan ook het liefst uit de weg. Ze keek hem aan met een blik waaruit je niet goed kon aflezen of ze nou pissig of uitgeput was. Misschien was ze wel geen van beide, misschien was ze wel iets er tussen in. Hikari stond nu vlak voor hem met haar handen in haar zei. Een zucht verliet haar mond waarna ze ongeduldig met haar voet op de grond tiktte. Geef nou antwoord.