Mist, dikke mist en de kreten van geesten. Maar toch had iemand besloten de stappen te ondernemen en naar Spirit forest te gaan. Zijn handen gingen naar zijn samoeraizwaard genaamd Mansamune dat even groot was als de jongen zelf. Zijn naam was Sephiroth en hij was 1m88 groot, dus hij kon op een aangename afstand zijn tegenstanders het hoofd afhakken. Maar dat was niet waarom Sephiroth hier was, hij zocht een kruid, dat alleen maar hier te vinden was en enorm voedzaam was. Hij kende veel van kruiden en dus ging hij rustig zoeken naar dat ene kruid in Spirit Forest, dat was zijn doel. Hij zocht het mistige bos af en uiteindelijk zag hij het kruid in bosjes bij elkaar groeien. Sephiroth glimlachte niet, het was normaal dat ze hier groeiden, hij plukte ze en stak ze in een leren tasje dat hij bijhad, waar al zijn voedsel en drinken zou inkomen. Hij trok de kruiden uit de grond en stopte ze weg tot er geen meer te bekennen waren in dit deel. Hij stond op en liep verder en hoorde voetstappen achter zich en gegrom, dat was een ding waar hij niet tegenkon. Hij haalde mansamune uit zijn schede en zwierde ermee rond terwijl een felle groene flits waarneembaar was bij de aanraking van de huid van de wolf. Het dier zakte in elkaar op zijn poten. Het was het dier zijn eigen fout, als hij Sephiroth niet bijna had aangevallen, had hij nu nog geleefd. Sephiroth hurkte voor het dier en zei zachtjes “U ben nobel gestorven” Hij begon een put te graven voor de wolf en eenmaal die klaar was, sleurde hij het dier er in. Hij gooide het zond rustig over het dier in de put en hij stampte de grond aan. Zo leek die zo goed als nieuw, dan ging Sephiroth gewoon verder. Na een tijdje stond hij oog in oog met een andere persoon. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek die persoon aan. Wat deed deze persoon hier? Waarom was hij hier? Vragen spookten door zijn hoofd maar hij stak mansamune in zijn schede als teken dat hij niet wou aanvallen zolang de andere niet aanviel natuurlijk.
||OPEN||
Index 
