Scouting the area

Onderwerp: Scouting the area za jul 21, 2012 6:08 pm

NO GUILD // 21 YEARS // SINGLE // HEALTHY

Voorzichtig baande Lightning haar weg over de grote vlakten. Ze had Hope even alleen gelaten en was op verkenningstocht gegaan. De velden van Oak Gras stonden bekend om hun pracht, maar ook om de gevaren. In dit gebied bevonden zich vele diersoorten en genoeg daarvan waren gevaarlijk. Light had echter altijd haar blazefire saber bij zich. Het zwaard was momenteel ingeklapt en hing in een holster langs de achterkant van haar benen. Het zachte klappen van het leer terwijl ze voort stapte bracht een gevoel van veiligheid met zich mee. Ze zocht vaak geruststelling in haar blade. In het rode tasje dat om haar linkerbovenbeen geklemd zat bevond zich nog een mes. Het was haast identiek aan het mes dat ze van haar zus Serah had gekregen. Serah... Ze was niet meer in de echte wereld om voor haar jongere zusje te zorgen. Maar ze was vast niet alleen. Hoewel het idee dat Snow nu bij Serah was niet al te geruststellend leek voor Light, bracht het toch enkele zekerheid. In al die tijd dat ze hem had willen wegjagen, had hij nooit opgegeven. Waarschijnlijk hield hij wel een oogje op Serah. Toch nam ze deze taak toch liever zelf in handen, zoals ze altijd al had gedaan. Nu had ze Hope om voor te zorgen. Het doel was al gezet op het moment dat ze de game had betreden. Hier weer uit komen, winnen. Nu iedereen vast zat was er echter geen keus meer, maar Light was niet de persoon die zich liet tegenhouden door emoties. Er was geen tijd om te verdrinken in zelfmedelijden. Als je hier uit wilde komen, moest je doorgaan, moest je blijven vechten. Het duurde niet lang voor ze een kleine waterpoel bereikte, een paar bomen in de buurt die wat schaduw brachten. Lightning ging rustig zitten op een stuk van een omgevallen boomstronk en trok haar blazefire saber uit haar holster. Met het wapen in haar hand tuurde ze naar het gebied om haar heen. Aquablauwe ogen de omgeving zorgvuldig in zich opnemend.

Onderwerp: Re: Scouting the area di jul 24, 2012 11:37 pm

Veel maakte het hem niet uit. Ja, ze zaten gevangen in een spel. Dit betekende niet dat je automatisch dood gingen. Zijn zusje wist vele spellen uit te spelen in no- time. Hij zou zo'n spelletje dan toch ook met gemak moeten kunnen uitspelen? Hoe moeilijk kon het zijn. Het waren maar 100 verdiepingen. Hij gaf het maximaal twee weken. Misschien drie als hij wat meer tijd wou besteden aan trainen. Ondanks het feit dat hij zo zelfverzekerd was dat hij de 100ste verdieping in no- time kon halen had hij nog niet veel gedaan. De meeste mensen die hadden besloten om door te gaan en de 100ste verdieping te halen waren al wat levels gestegen, maar hij zat nog vast op level 1. Leith was te lui geweest om het boekje door te lezen met de uitleg over hoe alles werkte. Zonder de uitleg was hij al zo ver gekomen om te weten hoe je het menu moest openen. Hierdoor had hij gelukkig wel een wapen, zijn Bisento. Hij had 0% vechtervaring met zijn wapen, hij had er zelfs nooit van gehoord voordat hij het spel had opgestart. Niet alleen kon hij zijn wapen niet gebruiken, ook kon hij de skills die bij het wapen hoorde niet gebruiken. Hij zou dus geen monsters of dieren kunnen doden om te levelen en dan kwam hij helemaal niet verder. Naast dat allemaal had hij nog één groot probleem. Hij had een Quest genomen om iets te brengen naar Yachiyo. Hij was zo slim geweest om de stad voorbij te lopen en nu zat hij helemaal in de Oak gras. Hij hield zijn speer -achtige wapen recht voor zich om het nog eens goed te kunnen bekijken. Waarom had hij geen zwaard kunnen krijgen? Met een zwaard kon je veel makkelijker vechten dan met dit.. dit ding. Het was te zwaar voor hem.Wou hij het in beweging brengen had hij zijn beide handen nodig. Je kon er niet snel achter elkaar mee slaan dus was je de hele tijd open voor aanvallen van andere mensen of wezens. Toch had het wapen ook een paar voordelen. Als het raakte kon het wapen veel schade veroorzaken en al was het een wapen dat je moest gebruiken op een klein afstand kon je toch ver van je tegenstander af staan door het lengte van de wapen. Zelfverzekerd liep hij op een wolf af. Heel gevaarlijk zag de wolf er niet uit. De wolf was op poes formaat, maar dan veel ronder. Het was eigenlijk gewoon een bal met 4 pootjes een staart en twee kleine oortjes eraan. Het enige wat het er als een wolf uit leek doen waren de scherpe tanden.Met een krachtige zwaai sloeg hij richting de wolf die niet eens door leek te hebben dat Leith naast hem stond. Er ontstond een wond. De ene aanval was niet genoeg om de wolf af te maken. Wetend dat hij niet genoeg tijd zou hebben voor een tweede aanval begon hij te rennen. Zo snel mogelijk van de wolf af die grommend achter de jongen aan bleef rennen. Net zoals hij leek de wolf het niet op te willen geven en bleef doorrennen en ondanks dat het zo klein was wist het toch heel snel te rennen. ''Help me!'' Het had een tijdje geduurd voordat hij iemand was tegengekomen. Hij stopte gelijk met rennen om achter het roze harige meisje te verstoppen. Of hij zich schaamde, ja. Niet alleen rende hij weg voor zo'n klein dingetje, ook had hij hulp moeten vragen aan een meisje. Naja, liever dat dan dood gaan.